Rozdział 6 ~ Gorszy.

"W co grasz? Dokąd zmierzasz? Co to strach? Boisz się umierać?"

Tydzień po sytuacji w szpitalu.

          Czy takiego rodzaju zdarzenia można nazwać klątwą? Jestem prześladowany przez nieopisaną dawkę nieszczęścia. Przy każdej ważnej sprawie zostaję pominięty, ba, nawet przy tej najmniej istotnej. Po co wiedzieć mi o nieistotnych drobnostkach? Sam nie wiem. Nie lubiłem być niedoinformowany.

          Stała, dopalając swojego papierosa. Truła się, a mnie to tak niesamowicie pasowało. Nie, nie chciałem raka płuc Madison. Lubiłem obserwować jak się zaciąga. Pewnie to nieludzkie, jednak uwielbiałem jej wściekłość. 
          Krótka koszulka odkrywała jej płaski brzuch. Na ramionach zarzuconą miała dżinsową katanę. Moją katanę.

          - Na chuj drążysz temat? - Wrzasnęła, kiedy o mało co, nie zakaszlała się zbyt mocno zaciągniętym dymem.

          - Okłamywanie sprawia Ci przyjemność? Jakąś chorą satysfakcje? Lubisz mieć władzę? Chcesz mną kontrolować? Pociągać za sznurki, w swoim teatrzyku lalkarskim?

          Madison rozdziawiła usta. Miałem wrażenie, że szczęka jakby mogła, opadłaby jej do samej ziemi. Nie wiem dlaczego to wszystko powiedziałem. Kłótnie nie są w moim stylu. Moja duma za pewne chciała wyjaśnień. Ja jestem spokojnym człowiekiem, stronię od ironii i sarkazmu. Brzydzę się agresją. Czuje, że zależy mi bardziej niż powinno. Nie powinienem się przyzwyczajać, a już na pewno nie do rozwydrzonych gówniar. Dobra, nie wierzę, że to powiedziałem, w zasadzie, że o tym pomyślałem.

          - Jakie znowu chore satysfakcje? Słyszysz siebie, Isbell? Nie dałeś mi nawet niczego dokończyć. A z resztą... - Wywaliła peta gdzieś za siebie. - Jesteś dzieckiem szczęścia. Twoi starzy obsesyjnie chronili Cię od złego. Nie zaznałeś prawdziwego życia. Nie poradziłbyś sobie ze złymi wiadomościami. Jesteś jak dziecko pod kloszem.

          Uniosłem brwi wysoko, chcąc coś powiedzieć. Nie rozumiałem jej nagłego ataku.

          - Nieprawda.

          Wydałem z siebie jedynie.

          Madison prychnęła śmiechem.

          - Jasne, że prawda... - Odwróciła wzrok. - Ty tego nie widzisz, ale ja dokładnie to widzę. Jesteś zbyt naiwny. Nie obcowałeś ze śmiercią. Nie będziesz potrafił się z nią...

          - Z jaką znowu śmiercią? Ty umierasz... Madison kurwa, o co chodzi?! - Wtrąciłem szybko.

          Dziewczyna spojrzała na mnie, uderzając się otwartą dłonią w czoło.

          - O to mi właśnie chodzi.

          - A dokładniej? - Zmarszczyłem brwi. Może rzeczywiście byłem naiwny i głupi?

Zaczęła wolno tłumaczyć mi zawiłość tego wszystkiego, czego ponoć "nie byłem w stanie zrozumieć". Z tego, co mówiła, wynikało, że jestem naiwny. Widziałem świat przez różowe okulary. Nie byłem tego świadomy, dopóki o tym nie powiedziała.

          - Nie chcę się kłócić.

          Spojrzałem na nią lekko podburzony. Chciałem wyjaśnień, a Mad wolała zakończyć temat, tak się nie robi! Już miałem coś powiedzieć, ale kontynuowała.

          - Tutaj nie chodzi o obrażanie Cię, Jeff.

          Uniosłem brwi.

          - A o co w takim razie chodzi? Wciąż mi nie wyjaśniłaś.  

          Westchnęła głęboko, spoglądając gdzieś w otwartą przestrzeń.

          - Nie chciałam Ci mówić. To jeszcze nie był odpowiedni czas. Zrozum... Ciężko mi to przychodzi. To nie jest takie łatwe.

          Spojrzała na moją twarz, jakby chciała wybadać, o czym właśnie myślałem. Ja za to nie czułem potrzeby otwierania gęby. Skoro zaczęła, niech dokończy. Nie zamierzałem jej przerywać. Od tygodnia czułem się oszukiwany. W tym momencie nie było inaczej. Poniekąd dobrze, że nie zdradzałem swoich myśli.

          - Mów dalej.

          Po długim oczekiwaniu na to, aż znów zacznie mówić, odpaliłem papierosa. Odłożyłem zapalniczkę obok siebie, zaciągając się kiwnąłem na nią głową. Zatkało ja?

          - Jestem chora.

          Tyle to ja wiedziałem. Dlaczego kobiety nigdy nie mogą mówić prosto z mostu?

           - Ja Cię słucham. - Zapewniłem, a Mad westchnęła na moje słowa.

           - Nieuleczalnie. Moje serce jest bardzo słabe. Istnieje taka możliwość, że z czasem będę potrzebowała nowego.

          Na te słowa coś zakuło mnie w pierś. Zakrztusiłem się dymem. Łzy zaświeciły mi w oczach. Madison poruszyła się niespokojnie. Na szczęście opanowałem swoje odruchy.

          - Kontynuuj. - Powiedziałem ze ściśniętym gardłem.

          Widząc niepewność wymalowaną na jej twarzy uśmiechnąłem się delikatnie. Chciałem udawać, że mnie to nie rusza, jednak jak zwykle nie wyszło.

          - Moja choroba polega na... - Spojrzała gdzieś w bok. - Wszystkie mięśnie w moim organizmie są niewydolne. Są jak stara maszyna, przestarzałe, słabe, źle pracują. Jakbym miała osiemdziesiątkę. - Zaśmiała się gorzko. - Rozumiesz?

          - Tak, powiedz wszystko, co powinienem wiedzieć, później zadam Ci pytania.

          Przewróciła oczami. Pewnie chciała skończyć już ten niewygodny temat.

          - Przy każdej poważniejszej chorobie, jak zapalenie płuc, czy wysoka gorączka, muszę pojawiać się na oddziale. Mam przeciążone płuca i serce, tak jak Ci wcześniej mówiłam. Dlatego właśnie wtedy byłam w szpitalu. Wszyscy mnie tam znają. Kiedyś przy dobrych lotach będę jeździć na wózku.

          - A przy złych? - Wypaliłem bez dłuższego zastanowienia.

          Mad uśmiechnęła się smutno. Domyśliłem się, co chciała powiedzieć. Odwróciłem wzrok, gasząc papierosa na chodniku.

          - Serce nie wytrzyma. Albo płuca przestaną funkcjonować. Dostanę udaru, albo zawału.

          Poczułem jak braknie mi powietrza, zakręciło mi się w głowie, a na oczy nastąpiły przenikające się plamki. Przymknąłem powieki. Kiedy odzyskałem świadomość uśmiechnąłem się do niej delikatnie.

           - Żadnych fajek moja droga Madison, żadnych, kurwa, papierosów.

          Zaśmiała się radośnie. Zrozumiała, że już się nie obrażam. Szczerze, zachowałem się jak głupi dzieciak. To była naprawdę ciężka rozmowa.

          - Niedoczekanie!

          Pokręciłem głową, rozbawiony.

          Na moje pytania odpowiadała już zdecydowanie pewniej.

          Ile lat pożyje? Jak objawia się jej choroba? Czy cierpi? Jaki ma komfort życia? Czy czegoś musi sobie odmawiać? Jak sobie radzi z takimi perspektywami na przyszłość?

          Wszystkie odpowiedzi były niestety przykre i niezbyt zaskakujące. Wróżą jej krótkie życie. Choroba objawia się w sposób dziwny. Nie zauważałem tego, a jednak, chodziła zupełnie inaczej, nie tak jak wszyscy. Cierpi każdego dnia. To najbardziej mnie bolało. Jej komfort życia jest bardzo odmienny od mojego. Codzienność przepełniona bólem nie może być miła. Musi odmawiać sobie połowy rzeczy, które chciałaby robić. Żadnych jazd na łyżwach, czy wrotkach. Nie potrafi skakać, ani biegać. Męczy ją chodzenie po schodach. Jazda na rowerze. Czy nawet noszenie plecaka. Jak sobie radzi? Twierdzi, że nie radzi.

          Nabrałem wielkiego szacunku do tej dziewczyny. Zapragnąłem sto razy mocniej, niż wcześniej, zaopiekować się nią.

          Teraz rozumiałem jej opory przed opowiedzeniem wszystkiego, co ją spotyka. W naszym świecie niepełnosprawność jest czymś gorszym. Mamy taką nietolerancję na inność. Wstyd mi.

____________________________________________

Tak, poślizg jest naprawdę tragiczny. Niestety w moim życiu nie idzie wszystko tak, jakbym tego od niego oczekiwała. 

Rozdział jest, następny będzie już niedługo. Pewnie nie jest ten (powyższy) idealnym, ale za to bardzo osobistym. (ciekawe czy ktoś odkryje dlaczego) 

Krótszy niż zwykle. Myślę, że wam to nie będzie przeszkadzać.

Liczę na sporą liczbę komentarzy, ze względu na niewielką pod ostatnim. 

Zapomniana ABC.