Rozdział 5. ~ Jestem dobrym przyjacielem.

"Szpitale, więzienia i burdele – oto prawdziwe uniwersytety życia. Mam dyplomy wielu takich uczelni. Mówcie mi `Wasza Magnificencjo`" ~ Charles Bukowski (z książki Na południe od nigdzie)

Wspomnienia z dnia 4 maja ’81.

               Powoli i leniwie przeciągałem się w ciepłej pościeli. Słońce wychylało się zza horyzontu. Wszystko zaczynało rodzić się na nowo. Pąki kwiatów rozchylały swoje płatki, ptaki podśpiewywały coraz głośniej, szum kwitnących jeszcze drzewek pieścił moje uszy. Wylazłem niechętnie spod mojej białek jak śnieg pościeli. W całym domu panował jeszcze niczym niezmącony spokój. Bezszelestnie przeszedłem korytarz. W lustrze łazienkowym spojrzałem na swoje odbicie. Przeczesałem nieświeże włosy palcami. Prychnąłem na swój widok.
               - Kiepsko wyglądasz Isbell.
               Rzuciłem do własnego odbicia, niby to od niechcenia. Liczyłem na coś lepszego. Jak zwykle rozczarowanie.
               Odkręciłem kurek z wodą ciepłą, oraz zimną. Wanna wolno napełniała się cieczą. Zrzuciłem z siebie koszulkę i bokserki, w których zawsze sypiałem. Kopnąłem brudne rzeczy w kąt łazienki, pod pralkę. Wolno wpełznąłem do cieplutkiej wody. Zanurzyłem się po samą szyję.
               Kiedy po 20 minutach woda zdążyła ostygnąć, obmyłem się dokładnie. Wyciągnąłem kurek. Wszystko szybko spłynęło. Odkręciłem kurek, spłukałem z siebie piane powstałą z mydła, gorącą wodą. Uwielbiam taką. Zimny prysznic to dla mnie głupota.
               Otarłem ciało ręcznikiem. Spryskałem się dezodorantem, nakładając na siebie świeże ubrania, które zawsze czekały na mnie na pralce. Jak co rano. Typowa rutyna. Dochodziła ta godzina kiedy już zaczynali budzić się pozostali domownicy. Mama włączyła ekspres do kawy, a ojciec dobijał się do drzwi łazienki. Wszystko wyglądało tak samo, monotonna codzienność. Lubiłem to. Odstępstwa od ustalonych reguł były dla mnie męczące.
               Zjedliśmy wspólne śniadanie. Dokładniej rzecz ujmując: Ojciec skubną kromki chleba z masłem, wypijając wielki kubek kawy. Mama lata po całej kuchni jak nakręcona, przygotowując nam coś do szkoły. Ja z Jasmine pałaszowaliśmy przygotowane tosty z sercem. Co prawda moja siostra kończyła ostatnią klasę liceum, ja jednak chętnie brałem coś z domu. Nie lubię stołówkowego żarcia. Jeżeli korzystam, to tylko z deserów, lub gdy zapomnę lunchu zebrać ze stołu wychodząc. Mama wtedy miewała niesamowity ubaw. Zawsze mówiła, że jak tak dalej pójdzie, zapomnę swojej głowy.
               Poniedziałek. Pierwszy dzień szkoły po weekendzie.
               Czy tylko ja lubię poniedziałki?
               Każdy tak na nie narzeka. Poniedziałek jest lepszy niż środa. W środę jesteśmy zmęczeni po dwóch dniach siedzenia w budzie. W czwartek jest o tyle dobrze, że myślimy już o piątku. A piątek jest cudowny, w końcu po wyjściu z śmierdzącej szkoły będzie dwa dni wolne.
               7:40 – Historia.
               8:45 – Algebra.
               9:50 – Angielski.
               W końcu przyszedł czas na moją wiecznie wyczekiwaną przerwę obiadową. Z uśmiechem zabrałem się do stołówki. Na dworze lało. Typowa wiosenna zlewa. Kupiłem sobie jabłkowy sok w niewielkiej butelce. Do tego małe ciastko, z nadzieniem wiśniowym. Jedynie takie stąd lubiłem. Mama i tak piekła o wiele lepsze. Wolałem jednak wydać otrzymane pieniądze na żarcie, niż papierosy, czy alkohol.
               Mama będzie ze mnie dumna.
               Powinna być.
               Sam nie wierzę w to co mówię. Próbowałem nie stwarzać kłopotów. Nie lubiłem być ciężarem dla rodziców. Mieli własne problemy. Jak my wszyscy.
               Usiadłem przy wolnym stoliku. Zawsze wszyscy usadzali się grupkami na swoich stałych miejscach. Moi znajomi siedzieli gdzie indziej. Czasem dziwiłem się, dlaczego wolałem przesiadywanie z Madison, niż z nimi…
               Rozglądałem się po pomieszczeniu niespokojnie. Szukałem wzrokiem jednej osoby. Ciemnowłosej, wyblakłej niczym ściany tej okropnej stołówki. Do końca przerwy zostało niecałe pięć minut.
               Gdzie jest ta dziewczyna? Przecież leje jak cebra, nie wyszła na dwór. Zerwała się beze mnie? A może się rozchorowała?
               Zawiedziony, niechętnie opuściłem stołówkę. Została mi jeszcze w planie geografia, gitara i zajęcia wychowania fizycznego. Spocony jak świnia musiałbym przejść się do domu pod prysznic. Nie na rękę było mi marnować czas. W chwilach gdy mam natłok myśli wole czym prędzej je uspokoić. Gdybym tego nie zrobił nabawiłbym się cholernego bólu głowy.
               Gdy każdy już ze spokojem oddalał się w stronę swoich klas, ja ukradkiem minąłem ogromny hall, wychodząc drzwiami głównymi z budynku szkoły. Ktoś kto nie znał mojego planu lekcji, bez problemu stwierdziłby, że udaję się do sali gimnastycznej. Ja jednak kroczyłem prostą drogą na parking. Całe szczęście, że miałem bluzę z kapturem.
               Kocham cię mamo. Kocham za to, że przewidujesz kiedy będzie padać. Albo kiedy zerwę się z lekcji. Czy to ważne?
               Kierunek: poszukiwanie Madison. Jednak dopiero kilkaset metrów od szkoły zdałem sobie sprawę, że przed te pół roku, nie dowiedziałem się gdzie ona mieszka. Może to była moja pierdolona nieporadność życiowa, mimo wszystko nie znałem adresu jej zamieszkania.
               - Brawo debilu!
               Rzuciłem do siebie gdy kryłem się w sklepie spożywczym na przedmieściach. Kupiłem sobie oranżadę, żeby móc przeczekać zlewę bez narażania się na złość gburowatego sprzedawcy. Bąbelki uderzyły mnie w nos. Chciałem kichnąć. Czułem się jak głupi dzieciak. Mogłem wrócić do domu i zadzwonić z niego do Madison. Tak. Podała mi numer telefonu, ale nie domu.
               Dotarło do mnie, że nie poradzę sobie w życiu. Nikt normalny i odpowiedzialny nie znalazłby się w takiej sytuacji jak ja. Zabić mnie.
               Żwawym krokiem wyszedłem ze sklepu.
               W domu było cicho. A co najważniejsze sucho. Przegrałem się w świeże ubrania. Mokre rozwiesiłem w łazience na suszarce.
               Matka dwie godziny temu zaczęła zmianę. Dobijało wpół do 12. Wykręciłem numer na naszym czerwonym telefonie. Znałem go na pamięć.
               Pierwszy sygnał.
               Drugi.
               Trzeci.
               - Słucham?
               Żywy głos kobiety. Przez chwilę nie wiedziałem co powiedzieć. Niby takie nadzwyczajnie oczywiste, a mnie przytkało.
               - Dz-dzień dobry! Chciałem spytać czy... - Zacząłem wolno. - Dlaczego Madison nie było dzisiaj w szkole?
               Dodałem już nieco trzeźwiej. Pewny siebie. Kobieta westchnęła z ciężkim sercem. Co się stało? Nie wiedziała, że jej córka opuściła lekcje? Kurwa, co ja zrobiłem. Wjebałem dziewczynę, która najzwyczajniej poszła sobie na wagary. Nie. Madison nie chodzi na wagary. A na pewno nie beze mnie. Przecież dobrze zrobiłem. Jestem przyjacielem na medal. Martwię się o nią. Otaczam opieką. Niczym starszy brat, którego nigdy nie miała.
               - Madie leży w szpitalu. Jesteś Jeffrey?
               - W jakim szpitalu?
               Niemile olałem pytanie kobiety. Jednak nie obchodziło mnie co sobie pomyślała. Po jej słowach nogi ugięły mi się momentalnie. Chwila, a upadłbym na podłogę. Przykucnąłem. Kabel telefonu na szczęście był wystarczająco długi.
               - To Ty nic nie wiesz... - Wręcz idealnie zawiesiła głos. Powodując u mnie atak paniki. Wzdychała ciężko, jakby miała jakiś wielki ciężar uwieszony na plecach.
               - W którym szpitalu?
               Postanowiłem nie wdawać się w szczegóły. Nie zaważając na to, czy moje nogi są już wystarczająco stabilne podniosłem się. Chwiejąc, ustałem! Delikatnie chwyciłem się blatu stolika. Kobieta już całkowicie poważnie i sprawnie wyjaśniła mi w którym szpitalu i na jakim oddziale leży Madison.
               Biały, odnowiony budynek zauważyłem po czterdziestu minutach mojego niepewnego kroku. Zwykle zajęłoby mi to połowę czasu. Byłem tak przerażony. Pewnie głupotą było przejmowanie się na zapas.
               Ja nigdy nie umiałem trzymać nerwów na wodzy. Oczywiście o ile w grę wchodziła bliska mi osoba. Kiedy moją mamę zabrało pogotowie gdy byłem mały, sam musiałem jechać na izbę przyjęć. Z nerwów wymiotowałem całą noc. Ojciec był tak przerażony, że nie widział innej możliwości.
               Jestem zbyt emocjonalny.
               Jeżeli mowa o kimś... Na kim mi zależy. Nie wiedziałem do końca w jakim kontekście powinienem używać tych słów. Co chodziło o Grantównę. Chciałem jej bronić. Jakby była moją małą siostrzyczką.
               Gdy już wyjdzie z tego cholernego szpitala, spuszczę jej łomot.
               Kłamię.
               Nawet na nią nie nakrzyczę. Nie mógłbym. Jest taka delikatna. Czasem wydaje mi się, że wiatr może przełamać ją przy silniejszym podmuchu jak gałązkę. Porcelanowa laleczka. Blada jak kartka papieru. Chuda niczym zapałka.
               Czuje się jakbym miał instynkt macierzyński względem tej gówniary.
               Kocham ją.
               Jest moją małą siostrzyczką, której nigdy nie miałem. Zachowuję się wobec niej tak samo, jak traktuję mnie moja obrończyni. Licealistka. To nie jest nic złego! Każdy czasem potrzebuję wykazać się czymś. Jedni przeprowadzają starsze panie przez ulicę. Inni kupują bułkę bezdomnemu, który żebrze w centrum miasta. Jeszcze inni oddają krew. Ja pokochałem tę małą. Włączył mi się instynkt, od razu jak ją poznałem.
               Na izbie przyjęć zapytałem jak dojdę na Oddział Neurologii.
               Windą na ósme piętro. Później na lewo. Do końca korytarza. Zobaczę napis.
               Jestem na ósmym piętrze.
               Idę na lewo.
               Na końcu korytarza zobaczę napis. Gdzie jest ten cholerny napis?! Jest!
               Jestem kretynem. Łapy trzęsą mi się jak oszalałe. Nogi są jak z waty. Przecież jakby stało się coś poważnego, jej matka byłaby przy niej. Nie siedziałaby w domu i nie odbierała głupich telefonów. Ze spokojem mówiąc "To Ty nic nie wiesz...".
               Nie ma co kryć, jestem ciotą. Stresuje się jak przed porodem mojej przyszłej żony. A to przecież jedynie wizyta na oddziale... właśnie, na jakim ja jestem oddziale?
               - Dzień dobry... Szukam... Madison Grant.
               - Tu po lewej.
               Wskazała ręką salę. Serce łomotało mi w piersi. Widok jednak naprawdę mnie zadziwił. Madison leżała przykryta po uszy. Obok niej, na łóżku siedział Diego. Nie zauważyli mnie. Rozmawiali o czymś po hiszpańsku. Typowe dla nich.
               Co oni za sekrety mieli, że obawiali się podsłuchania przez Bogu ducha winną salową czy pielęgniarkę? Postanowiłem nie zagłębiać się bardziej w moje przemyślenia.
               Zapukałem delikatnie w uchylone drzwi. Oboje momentalnie przenieśli wzrok na mnie. Madison wytrzeszczyła oczy. Po chwili zgromiła Rodrigeza piorunującym spojrzeniem.
               Krzyknęła coś po hiszpańsku, poirytowana. Gdyby nie to, że nie rozumiałem ani słowa, sytuacja wydałaby mi się dosyć słodka. Ta dziewczyna była ucieleśnieniem słodyczy. Jakby ktoś kiedykolwiek spytał mnie jak wyglądała by taka "słodycz" opisałbym Mad.
               - Estate quieto!* - Rzucił w stronę zdenerwowanej laleczki. - Co tu robisz, Amigo?*
               Wypowiadał wszystko ze stoickim spokojem. Miałem wrażenie, że jest oazą spokoju. Przy wulkanie Madison. Po raz drugi już dzisiejszego dnia przytkało mnie jak jakiegoś debila. Momentalny ucisk w okolicy żeber. Byłem trochę jak intruz. Tak przynajmniej się poczułem.. Niby głos Diego był przyjazny i opanowany. Ja mimo wszystko czułem się okropnie. Miałem ochotę odwrócić się na pięcie i uciec stąd jak najprędzej.
               Ja tylko martwiłem się o swoją siostrę. To jest taka okropna zbrodnia? Co jej się stało? Dlaczego tak zareagowała?
               - Mad nie było w szkole. Zaniepokoiłem się. Nie dzwoniła, że się rozchorowała. Zerwałem się z zajęć i zadzwoniłem do niej... znaczy... - Zaplątałem się w swoich słowach. - Madison Twoja mama powiedziała mi gdzie jesteś. Co się stało?
               Podszedłem niepewnie w stronę łóżka. Dziewczyna odkryła się z kołdry. Miała sine ręce. Nadgarstki i zgięcia przy łokciach calutkie w fioletowych siniakach. Po moim pytaniu oboje spojrzeli na siebie wyczekująco.
               Madison westchnęła ciężko. Diego prychnął w jej stronę, jakby się zdenerwował. Nie wiedziałem jak rozumieć ich zachowania. Chrząknąłem jedynie gdy zabijali się wzajemnie wzrokiem. Oczekiwałem odpowiedzi, a oni...
               - Ona Ci nic nie mówiła?
               Wzruszyłem ramionami.
               - Co masz na myśli? Pytam dlaczego Mad leży w szpitalu. Musiało się coś stać.
               Rodrigez prychnął śmiechem. Czy ktoś mi w końcu wyjaśni o co chodzi? Madison szturchnęła go łokciem, jakby było jej wstyd za zachowanie przyjaciela. Wpatrywała się długo w podłogę. Co w niej było takiego ciekawego? Znała odpowiedzi na wszystkie moje pytania?
               - Chodź przejdziemy się po korytarzu.
               Rzuciła w końcu, jakby przychodziło jej to z ogromnym trudem.
               Wyszliśmy z sali. Na korytarzu stały dwa krzesła, przy niewielkim stoliku. Pokazałem jej, aby siadła. Miałem wrażenie, że za chwilę upadnie na posadzkę. Na co dzień wyglądała marnie. Jakbym miał ją opisać w tym momencie… Było cztery razy gorzej. Nie wiedziałem, że to możliwe.

               Szpitalne ściany wydawały mi się takie zimne. Wyblakłe. Przytłaczające. Nikt nie mówił, że to przyjemne miejsce, mimo wszystko… Jakbym wiedział, że tutaj jest, siedziałbym z nią całe dnie. Nie odstępowałbym na krok. Musieliby mnie siłą wywalać na zbity pysk po za granice tego budynku.

               Spojrzałem na nieobecną twarz Madison. Wzrok jej wędrował bezwiednie po podłodze, znowu. Poczułem bijące od niej zimno. Nienawidziłem tego. Siedziałem obok niej, a jednak wydawała się taka odległa. Daleka. Nieobecna. Czasem mnie to zasmucało. Czułem się odepchnięty. Przecież nie zrobiłem nic złego, a ona mnie tak surowo karała. Dzisiaj nie było inaczej.
Zastanawiałem się od samego początku, jaką tajemnicę kryje ta niepozorna dziewczyna. Dlaczego nie zaprasza mnie do siebie? Nie zdradza sytuacji rodzinnej. Nie opowiada o rodzicach, a przyszłości i przeszłości wystrzega jak ognia.

               - Powiesz coś? Mam cię siłą zmuszać do mówienia? – Zacząłem przyciszonym głosem. Nieco agresywnie, mimo woli. 
               Diego był niedaleko, a praktycznie naprzeciw kącik pielęgniarek. Mad westchnęła, w końcu przeniosła wzrok na mnie. Cóż za wyróżnienie…

               - Co chciałbyś ode mnie usłyszeć? 
               Uniosłem brwi w górę. 

               Miałem ochotę się zaśmiać.

               W głos.

               Perfidnie się zaśmiać.

               Co chciałbym usłyszeć… No chyba tą mała bolała głowa. Wyglądała jak wyjęta ze stołu w kostnicy, po skatowaniu i śmie pytać co chcę wiedzieć? To jakaś pieprzona gra?

               Opanowałem swój wewnętrzny wulkan. Przyjąłem spokojny wyraz twarzy. Wręcz można powiedzieć obojętny.

               - Co się dzieje, czemu leżysz tutaj? Stało się coś? Zasłabłaś?

               Znów westchnięcie. Znów błądzenie wzrokiem tam gdzie nic nie ma. Znów ta odległość. Znów to zimno. Zamarznę przy tej dziewczynie.

               - Jeffy… - Zaczęła takim głosem… cała złość ze mnie zeszła. Chciałem ją przytulić. Mówiłem już, że ją kocham? – Po prostu ja tutaj w tym szpitalu jestem co miesiąc.

               - Przepraszam?
               Mojego zdziwienia nie miało być końca.

               Powtórzyłem jej słowa w głowie.

               - Jestem nieuleczalnie chora. Nie mówiłam nic… bo tak naprawdę to jest troszkę delikatna sprawa.

               Delikatna sprawa.

               Albo jest naprawdę wybitnie delikatna. Albo to ja jestem nikim znaczącym dla Madison.

               Wolałbym jednak pierwszą opcję.

               - Opowiedz mi… Jesteś dla mnie ważna. Przecież nie raz ci już mówiłem, że możesz mi ufać.

               Zabrzmiałem gorzko. Poczułem się źle. Chciałem wstać i wyjść. Zostawić ją na tym korytarzu. Skoro tak dobrze sobie beze mnie radzi. Ma Diego. Widać jemu zdradza swoje "delikatne" tajemnice. Ja nie jestem na tyle bogaty i obyty, by ją poznać? Okłamywała mnie przez pół roku. Poczułem się mały jak palec. Przydałoby się w tym momencie zapaść pod ziemię. Skutecznie.

               - Iz. Kurde, dlaczego odbierasz to w taki sposób? Nie chciałam ci mówić. To nie jest temat do rozmów. Miałam powiedzieć… O hej. Jestem Madison, chodzimy do jednej szkoły. Niedługo umrę.

               Zatkało mnie.

               - Powtórz, przesłyszałem się.
               Musiałem się upewnić. Zrobiło mi się zimno. Włosy na głowie zjeżyły się ze strachu. A jej odpowiedź była natychmiastowa, oczywista.

               - Nie przesłyszałeś.

               Powiedziała z wyrzutem. Podniosła się z krzesła. Wyminęła mnie, podeszła do okna i oparła łokcie o parapet. Przyglądała się rozległej panoramie miasta. Ósme piętro miało wiele zalet. Wszystko można było zobaczyć jak na dłoni. Dachy domów jednorodzinnych. Kościół. Cerkwie. Centrum handlowe w którym się poznaliśmy. Na pewno gdzieś tam był jej dom, którego nigdy nie chciała mi pokazać. 

               Byłem zły. Jednocześnie chciałem ją przytulić. Rozbolało mnie serce. Biło tak mocno, że cała klatka piersiowa pulsowała. Jakbym został kilkakrotnie skopany. Czułem, że dzisiejszego dnia stracę ją na zawsze. Nie wiedziałem co kryło się pod słowami „nieuleczalnie chora”. Rak? Boże błagam, tylko nie to. Jednak wiele faktów by się zgadzało…

               - Madison przepraszam…

               Wydusiłem z siebie.

               - Oszczędź sobie. Źle zrobiłam, powinnam Ci przy jakiejś okazji o tym chociażby napomknąć. Mój błąd.

               Tak. Powinna. Tyle, że w tym momencie miałem to już w dupie. Nie mogłem rozpamiętywać czegoś takiego, gdy przed nami ilość dni była ograniczona. Nieznana.

               Stanąłem za nią. Poczuła moją bliskość. Moje odbicie widniało w oknie. Wyprostowała się szybko. Westchnęła ciężko. Zbierało się na płacz. Czułem to. Drżała. Znałem jej reakcje na pamięć.

               - Już dobrze…

               Pogłaskałem delikatnie jej ramiona. Zadrżała jak na komendę. Odwróciła się do mnie przodem. Nie cisnąłem więcej. Przecież gdy będzie gotowa o wszystkim mi opowie. Staliśmy tak jak dwa głupie, naiwne dzieciaki. Przytulałem ją do siebie. Głaskałem po błyszczących włosach. Czas na chwilę się zatrzymał.

               Byłem ja. Madison. I cisza. 
               Jebać Diego. Jebać wszystko inne. 
               Nie pozwolę jej umrzeć. Jest moją małą siostrzyczką. Przecież miałem ją chronić przed całym złem tego świata. A na pewno bardzo bym chciał.

* Estate quieto! - Uspokój się! * Amigo - Przyjaciel/kumpel/druh.




Szczerze to rozdział jest w moim stylu. Dużo bólu i zagadek.
Mocno-mocno opóźniony.
Brakuje mi waszych długich i szczegółowych komentarzy, takich, jakie lubię najbardziej.
Spekulacji i opinii o bohaterach.
Nadrobicie? O ile ten rozdział będzie dobrze przyjęty, tym prędzej dodam 6.

PS: Śmieszne jest, że kilka osób, które informuję nie zostawiają komentarzy. To samo z tymi, którzy obserwują mój blog. Jest chyba trzy osoby, które pod żadną z sześciu notek nie zostawiły po sobie znaku.
Nie podoba mi się to. Nie szanujecie mnie, ani mojej pracy, którą wkładam w blog.
Ostatnio myślałam nad pisaniem dla siebie. Bez publikacji. 


Zrzędliwa ABC.