Rozdział 3. ~ Kto przetrwa?

Nie, nigdy nie będziemy tacy jak przed tym.

Wszystko umarło. Wydaje Ci się że żyjesz… mi też.

Tak naprawdę to zostały z nas marne kreatury.

Jesteśmy jak urny pogrzebane w ziemi,

a wewnątrz znajdują się nasze nigdy nie spełnione marzenia i plany.

Jesteśmy jak plastikowe worki na zwłoki… w których pogrzebana została miłość.

Wspomnienia z dnia 20 czerwca 1985 roku.

Tamten dzień był nieco chłodniejszy niż zwykle. Druga połowa czerwca. Temperatury sięgały już trzydziestu stopni w słońcu. Odmiana spowodowana była nocną burzą. Pamiętam dokładnie, to była naprawdę niezła zlewa. Nikt jednak nie narzekał. Po fali upałów piętnaście stopni z przeszywającym wiatrem było ciekawą odmianą. Lato dopiero się zaczynało.
Siedzieliśmy na ganku mojego domu. Ciężko zapracowałem na pieniądze, za które kupiłem dom. Był oczywiście w całkowicie surowym stanie, jednak przy pomocy znajomych i rodziny udało się wyremontować go dostatecznie. Później stworzyliśmy warunki do mieszkania. Rodzice dokładali mi się co miesiąc do rachunków. Cieszyłem się, od zawsze marzyłem o swoim, własnym, niewielkim domu. Spełniłem marzenie. Jedno z wielu. Chociaż niektórzy nawet nie próbują. Różnię się od typowych pesymistów.
Nasz śmiech roznosił się po podwórku. Madison popijała herbatę, ja siedziałem na balustradzie, a znany już wam – nerwowy właściciel Jaguara - sączył piwo. Nadużywał alkoholu. Ja również od niego nie stroniłem, mimo to, potrafiłem odmawiać. To nas różniło. Duży wpływ na jego uzależnienie miała sytuacja w domu, oraz rodzinne tendencje do alkoholizmu. Ah i oczywiście powody, przez które zaczyna się pić. Rozstania. Rozczarowania. Śmierć. Prześladowania. Nie pochwalam takiej drogi, ale z umiarem wszystko jest dozwolone.
Około godziny piętnastej pod moją posesję podjechało czerwone Ferrari 328. Dwudrzwiowe, z pięciobiegową manualną skrzynią biegów. Ponad 200 koni mechanicznych pod maską. Osiągający stówę w lekko ponad pięć sekund. Nówka sztuka. Maleństwo mające niecałe dwa miesiące. Sprowadzone z Włoch. Za każdym razem gdy przyszło mi patrzeć na to cudo dostawałem palpitacji serca z podniecenia. Szczerze mówiąc mógłbym opowiadać tak jeszcze dwie godziny. Jeżeli nie więcej. Jak przystało na prawdziwego fana czterech kółek.
- Witam państwa.
W naszą stronę zmierzał nie kto inny, jak Rodrigez. Uścisnęliśmy sobie dłonie. Najpierw z pijakiem, później ze mną. Madison została przytulona. Na co jedynie zaśmiała się krótko. Miała specjalne względy. Diego traktował ją jak księżniczkę. Stary styl wychowania chłopca. Dżentelmen.
- Witamy szczęściarzu. Wciąż mam ochotę ukraść Ci auto.
Spojrzałem w kierunku zaparkowanego samochodu. Zazdrość zżerała mnie za każdym razem, gdy miałem przyjemność widzieć to piękne Ferrari. Nie była to zawistna zazdrość. Mówiłem to w żartach. Był moim przyjacielem, zawsze życzyłem mu jak najlepiej. Skoro dorobił się takiego auta, to jak najbardziej należało mu się ono. Ogółem ciężka praca popłaca. Kiedyś sobie kupię, nie takie, lepsze. To kolejny mój życiowy cel.
- Jeffy daj mu spokój, ciągle o tym głupim samochodzie… - Rzuciła zniesmaczona całą sytuacją Mad. Skarciłem ją wzrokiem, na co parsknęła śmiechem.
– Wiemy, staje Ci na widok tej bryki... - Dokończył za nią właściciel.
- Dokładnie. Nie mów tak Grant, to auto jest piękne!
Wszyscy równocześnie roześmiali się, widzą moją minę. Za to rudy pokręcił głową.
- Skończ. Samochodu nie przelecisz. Jego jedynie możesz puknąć, ale nie będziesz wtedy zadowolony.
Zabrzmiały słowa znad butelki piwa, naszego dotychczas nieobecnego kolegi. Madison uderzała się dłonią w czoło chichocząc głupio. Diego złapał ją za nadgarstek, żeby przestała.
- Jesteście debilami. Obaj. – Rzucił. – Jedziemy się przejechać, a wy dalej rozmawiajcie o tym co was podnieca. Niedługo powinniśmy wrócić.
Odprowadziłem przyjaciół wzrokiem. Dopóki nie zniknęli za wysoką bramą. Wziąłem głęboki oddech. Przez głowę przeleciało mi kilka scen. Po chwili usłyszałem:
- Ma pewnie ochotę...
Zmarszczyłem brwi, po czym spojrzałem na przyjaciela. Zaśmiałem się gardłowo, by kolejno zapytać:
- Zazdrosny?
W tamtym momencie usłyszeliśmy jedynie pisk opon, a po pięknym, błyszczącym Ferrari pozostała chmura kurzu.
Mężczyzna podniósł się ze schodka, na którym przesiadywał. Skierował się do domu, myślałem, że nie odpowie. Odwrócił się jednak na pięcie, spoglądając na mnie.
- A nawet jeśli, to co?
Takiej odpowiedzi nawet nie brałem pod uwagę. Lubię niespodzianki.
Wzruszyłem na to tylko ramionami.
Długo czekaliśmy na powrót Diego i Madison. Wspomnienia do tej pory powodują we mnie ogromne emocje. Głęboki oddech. Głośne uderzenia serca. Kołatania. Nie doczekaliśmy się ich powrotu.
Byłem nieco podenerwowany. Wyrażałem swoje obawy poprzez wypalanie papierosa, za papierosem. Trzęsły mi się łapy. Rozumiem, mogło ich coś zatrzymać. Jednak gdy mijała już siódma godzina postanowiłem zadzwonić do rodziców Diego. Telefon milczał. Byłem wściekły na tego kretyna. Gdzie był? Dlaczego nie odbierał? Gdzie byli jego rodzice? Wciąż i wciąż męczyłem przyciski wybierania, wykręcając co rusz jeden, albo drugi numer. To jakieś jaja. Zawsze byłem emocjonalny. Gdyby nie fakt, że szanowaliśmy się wzajemnie i nie łamaliśmy wielu – ustalonych już bardzo dawno temu – zasad, pewnie byłbym wtedy nieco spokojniejszy. Minęło kolejne dwie, długie godziny. Pamiętam to jak dziś. Nawet ten wyprany na pozór z uczuć, rudzielec był przestraszony. Patrząc na to z perspektywy czasu, nie rozumiem dlaczego po prostu nie poszliśmy do Rodrigezów, lub do domu Diego. Było, minęło. Pewnie i tak niewiele zmieniłaby taka wycieczka.
Dźwięk telefonu zabrzmiał, a ja rzuciłem się do niego pędem. Dosłownie padłem przed nim na kolana. Wydusiłem z siebie naprędce.
- Diego, to Ty?!
W słuchawce jednak nie usłyszałem, ani głosu mężczyzny, ani Madison. Wbiło mnie w podłogę. Po plecach momentalnie przebiegł mnie lodowaty dreszcz. Biegnący po linii kręgosłupa w dół. Odłożyłem słuchawkę z głośnym łomotem na miejsce. Zacząłem krzątać się po salonie. Zerwałem z wieszaka moją skórę, wziąłem kluczyki od auta.
- Ja pierdole, jedziemy do szpitala. Mówiłem Ci, coś się stało. Dzwonił lekarz. Nie wiem jakim cudem mają mój numer… kurwa mać.
Nasz nerwus momentalnie zmienił się w oazę spokoju. Epatował od niego. Co bardzo mnie wtedy zdziwiło. Nie miałem jednak czasu na zastanawianie się nad tym, skąd u niego takie zachowanie.
Wsiedliśmy w samochód. Ruszyłem z aktorskim piskiem opon. W szpitalu znaleźliśmy się po około dziesięciu minutach. Kilometrowy przejazd zajął więcej niż zwykle, mimo prędkości. Pamiętam dokładnie blokadę głównej drogi, na której doszło do wypadku. Jak później się dowiedzieliśmy, naszych przyjaciół.
Wpadłem jak wystrzelony z procy do głównego budynku szpitala. Podleciałem do przechodzącej pielęgniarki.
- Diego Rodrigez, gdzie jest? Madison Grant? Dzwoniono do mnie, że coś się stało…
Głos drżał mi jak nigdy wcześniej. Wskazano nam gdzie powinniśmy iść. Oboje leżeli na intensywnej terapii. Szybkim krokiem przemierzyłem korytarz. Znaleźliśmy się przy windach. Drugie piętro. Oddział wewnętrzny.
- Tam nie można…
Na drodze stanęła nam niewielka kobieta, z czarnymi włosami. Jak później się okazało, lekarka nocnej zmiany. Na oddziale panowała ogólnie cisza. Przy dyżurce pielęgniarek był rozgardiasz.
Rozejrzałem się wokół.
- Dzwoniono do nas. Madison i Diego… - Nie skończyłem. Od razu zagarnęła nas ruchem dłoni w stronę swojego gabinetu. Na drzwiach napis:
Gabinet lekarski.
Informacje o stanie zdrowia pacjenta można nabywać od godziny 12 do 15.
Wyłączając weekendy.
Najdrobniejsze szczegóły wbijały mi się w pamięć. Mam taki niepoważny nawyk zapamiętywania najmniej istotnych rzeczy. Pani doktor nakazała nam usiąść. Przysiadłem zdenerwowany na drewniane i skrzypiące nieco krzesło. Ona usiadła za biurkiem. Wyciągnęła przed siebie jakieś papiery pochowane w koszulki. Wzięła głęboki oddech, co dało się doskonale zauważyć.
- Panowie są z rodziny?
Zacząłem się jąkać, próbując powiedzieć cokolwiek. Odpowiedniego na tą chwilę. Skłamać?
Wbiła mnie tym pytaniem w krzesło, miałem się niczego nie dowiedzieć? Spodziewałem się rutynowych pytań, tego również. Jednak gdy już je usłyszałem… Denerwowałem się tak bardzo. Powtórzę to pewnie kolejny raz, ale jestem bardzo emocjonalnym człowiekiem. Na szczęście na moją nieporadność życiową zaradził pan Nerwica. Odpowiedział na zadane przez lekarkę pytanie:
- Tak.
Zdziwiłem się wtedy bardzo, jednak nie dawałem po sobie poznać. Tamta jeszcze nabrałaby jakichś uzasadnionych podejrzeń, które doprowadziłyby nas donikąd. Uniosła brwi ku górze. Na szczęście nie drążyła tematu.
- Madison? – Spojrzała w papiery, by upewnić się co do danych osobowych. – Grant Madison. Uległa wypadkowi samochodowemu, w którym uczestniczył również Diego Rodrigez, prowadzący auto.
Przerzuciła kartkę na drugą stronę.
- Co z nimi? – Zapytałem naprędce, nerwy zjadały mnie od środka. Miałem ochotę strzelić sobie w łeb z poczucia winy.
Doktorka spojrzała na nas wymownie. Zbytnio naciskałem?
- Policja na miejscu zbadała cały przebieg wydarzeń. – Zajrzała w papiery po raz kolejny. - Wymuszono pierwszeństwo, zderzenie boczne. W stronę lewą. Pan Rodrigez jest w stanie krytycznym. Podtrzymujemy go pod respiratorem… postaramy się zrobić co w naszej mocy.
Przełknąłem głośno ślinę, która zebrała się w moich ustach. Sprawiło mi to ogromny trud. Gula, która powstała w moim gardle mówiła sama za siebie.
- A Madison? – Ciszę przerwał rudy, spoglądając na mnie kątem oka.
Kobieta odłożyła na stosik papiery, które przed chwilą przeglądała. Znów zabrała głos, tym razem już bez ściągawki.
- Stan ogólny stabilny. Po trzydniowej obserwacji będzie mogła zostać wypisana do domu.
Poczułem, że kamień spada z mojego serca. Po minię przyjaciela sądziłem, że czuje podobnie. Wiedzieliśmy, że nie było dobrze. Jednak po usłyszeniu, że jedno z nich jest w lepszym stanie, było nam lżej.
Dziewczyna leżała na zwykłej sali. Mogliśmy do niej wejść. Nogi zrobiły się miękkie gdy ujrzałem tą małą Mad, leżącą bezradnie wśród białej pościeli. Obok niej ekrany, mierząc puls, oraz bicie serca. Poprzylepiane przyssawki do klatki piersiowej. Rurki w nosie pomagające w oddychaniu.
Nic tak bardzo we mnie nie uderzało jak jej smutne zielone   oczy.  Chciałem przytulić tą zagubioną dziewczynkę do siebie i nie wypuszczać nigdy więcej.
Policzek miała pozdzierany, rozcięty łuk brwiowy, wielkiego sińca na czole. Wyglądała na obolałą. Nawet nie chciałem myśleć jak bardzo wszystko musiało ją boleć.
- Hej słonko. – Zacząłem przyciszonym głosem, niedrażniącym.
Ocknęła się, krzywiąc. Gwałtowny ruch spowodował ból.
- Cześć Jeffy. Cześć Will. Co z Diego?
Spojrzeliśmy po sobie we dwóch. Spojrzenie rudzielca mówiło samo za siebie: Nie możemy jej dobijać.
- Jak się czujesz mała? – Przejął inicjatywę. Usiadł delikatnie obok niej na stołku, żeby nie robić zbytniego hałasu. Ja przykucnąłem obok, przy łóżku.
Dokładnie pamiętam tamto spojrzenie Madison. Nasze wymijające odpowiedzi były jednoznaczne. Chcieliśmy dobrze. Jak to się mówi potocznie? Chcieć to nie znaczy móc. Czy jakoś tak. Nie będę na siłę się wymądrzał.
Tamten jeszcze w miarę rozmawiał z Grantową. Później totalnie zmienił do niej stosunek. Za każdym razem gdy mroził ją spojrzeniem miałem ochotę przypierdolić mu w ten pusty, głupi łeb.
Nazajutrz rano Madison spacerowała już po korytarzu. Pozwolili jej nawet wejść na chwilę do Diego na intensywną terapię. Później pół dnia stała przy szybie, wpatrując się w nią jak obłąkana. Dziewczyna miała złudną, dziecięcą nadzieję, że uda mu się wyjść z opresji. W głębi serca każdy chciał, aby jej życzenia się spełniły.
Przyjaciółka zgodnie ze słowami pani doktor wyszła po trzech dniach. Miała wielkie szczęście, że nic poważnego jej się nie stało. Odebrałem ją ze szpitala, razem z wypisem i zaleceniami lekarza. Musiała się bardzo oszczędzać. Jeść zdrowo. W jej krwi brakowało mnóstwa witamin. Wykryto niskie stężenie żelaza, co równało się z anemią. Dostała receptę, z siedmioma lekami. Między innymi właśnie te na leczenie znacznych braków składników odżywczych. Witaminy B6, C, żelaza, cynku, magnezu. Zawsze wiedziałem, że nie wyglądała zdrowo, jednak nie spodziewałem się takich uszczerbków w jej organizmie.
Następnego dnia rano wybraliśmy się do szpitala całą trójką. O godzinie 12 można było wejść na salę. Kolejno Madison, później ja, oraz William. Nakładaliśmy na siebie zielony fartuszek. Względy bezpieczeństwa i higieny muszą być zachowane. W końcu to intensywna terapia.
Wieczorem odebrałem telefon, w słuchawce usłyszałem głos pani Rodrigez. Diego wybudził się ze śpiączki. Było zbyt późno, abyśmy mogli do niego pojechać. Poczułem ulgę. Wszystkim nam spadł ogromny ciężar z serca. Niestety nie na długo. Rano po przyjeździe na miejsce okazało się, że mężczyzna zmarł o piątej nad ranem, z powodu niewydolności serca.
Pamiętam tamten moment doskonale. Czas jakby na chwilę staną w miejscu. Naprawdę miałem wrażenie, że wskazówka zegara naściennego się zatrzymała. Wszyscy jakby na chwilę się zatrzymali. Zwolnili. Nic nie było już takie samo. Słońce dopiero wstawało. Dzień dopiero miał się narodzić. Obudzić się. Wstać, by dzielnie znosić trudy i przyjemności dnia dzisiejszego. My wyglądaliśmy tak samo jak wczoraj i tak samo jak tydzień temu.
Wszystko co się działo było gdzieś po za mną. Czułem się, jakbym oglądał całą sytuację nie uczestnicząc w niej. Jakby to dotyczyło kogoś innego, a nie mnie. Mimo to, czułem rozrywający ból, który promieniował od mojej głowy aż po czubki palców u stóp. Byłem pusty. Odnosiłem wrażenie, że to co dzieje się tu i teraz, jest snem. Chciałem natychmiast się obudzić.
Rano rodzice zmarłego spotkali się w szpitalu z Madison. Rozmawiali bardzo długo. Nie było mnie w środku. Lekarz pewnie zdawał im relację z tego, co miało miejsce pod ich nieobecność. Po około pół godzinie cała trójka wyszła z pomieszczenia. Matka Diego przytuliła Madison mocno do siebie, ta nawet nie odwzajemniła uścisku. Trzęsła się płacząc nieustannie. Pani Inez głaskała ją po ramieniu, szepcąc coś ze smutnym uśmiechem. Nie byłem w stanie usłyszeć. Na korytarzu panował hałas. Wszyscy krzątali się jak to zwykle bywa.
Chwilę jeszcze rozmawiali we trójkę. Pan Gustawo milczał, stojąc nieco dalej. Kobieta – na to wyglądało – co chwilę pocieszała Madison. Dziwiłem się, w końcu to nie ona straciła jedynego syna. W końcu ruszyli w moją stronę. Tamtego dnia pierwszy raz złożyłem im najszczersze kondolencje. Uścisnąłem dłoń mężczyzny, kobietę delikatnie przytuliłem. Dowiedziałem się gdzie odbędzie się pogrzeb, kiedy i o której.
Tak właśnie to wszystko wyglądało. Jeden z tragiczniejszych dni mojego życia. Miałem typowo sielankowe dzieciństwo, czego nie można powiedzieć o pozostałych – żyjących – bohaterach. Wracajmy powoli do teraźniejszości. Naprawdę, mówię to z ciężkim sercem, jest do dupy. Nic nigdy nie zrobiło na mnie takiego wrażenia. Nie odcisnęło swojego piętna. Powinienem być bardziej odporny, a sam ryczałem przez pierwszą noc. Miałem nieodpartą ochotę przyłożyć sobie lufę do skroni i… i po prostu odpłynąć.


Nie wiem czy uda się powiadomić wszystkich. Muszę korzystać w publikacji i komentowaniu z telefonu.
Z góry przepraszam, jeżeli kogoś nie poinformuje.
Długość - 2222 wyrazy. Taka ciekawostka.