Rozdział 4. ~ A mogło być tak pięknie.

"A jednak potrzeba mi twoich słów i trzeba twojej pamięci. Pamiętaj o mnie, dobrze? 

Może będę się mniej bała, może będę usypiała spokojniej."

W drodze powrotnej z Arizony.

             Wracaliśmy. Teraz czekał na nas moment przeżywania własnej, osobistej i głębokiej żałoby. Każdy pogrążał się w zadumie. Atmosfera nie była już tak napięta. Byłem zadowolony z tego powodu. Nie na rękę było tonąć w gęstej jak budyń niezręczności. Żałowałem, że nie wybraliśmy jednak opcji przelotu samolotem. Miałem serdecznie dość tej dwójki. Kłótnia między nimi wybuchała przynajmniej co godzinę. Rose. Nie dawał spokoju nawet gdy prowadził.

             Moje wewnętrzne szalone i nieodpowiedzialne oblicze odzywało się coraz głośniej. Wiedziałem, że oboje będą przeciwni, ale nie miałem nic do stracenia.

          - Pojedźmy gdzieś, rozerwijmy się. Tak na cześć Diego. – Rzuciłem w pewnym momencie, bez większego namysłu.

           William spojrzał na mnie spod byka, wychylając się nieco między przednie siedzenia. Madison czując obecność mężczyzny zmarszczyła nos.

           - Przepraszam, już nie masz żałoby? – Swoje działa wytoczył do mnie wyżej wymieniony. Źle zrozumiał.

           - Chcecie siedzieć w domu i ryczeć, albo gapić w ścianę?

            Grant w końcu spojrzała na chłopaka, z wymalowaną bezradnością na twarzy. Nie powiedziałem niczego strasznego, a ona zachowywała się tak, jakbym co najmniej zażyczył sobie jej duszy. Niedorzeczne.

           - Nikt nie chce, żeby jego życie wyglądało w taki sposób. – Rudy wzruszył ramionami, po czym dodał: - A masz jakieś konkretne pomysły?

            Uśmiechnąłem się nieznacznie słysząc jego słowa. Nie odpowiadałem. Gwałtownie zjechałem w prawo.

            Początkowo nie chcieli się zgodzić.

            - Co wam szkodzi, Ty Williamie Bruce Rosie odmawiasz alkoholu?

             Zmroził mnie spojrzeniem.

            - Pacierza i alkoholu nigdy nie odmawiam! – Złożył przysięgę, unosząc dwa palce w niebo.

            - Załatwimy zaraz jakieś procenty i prześpimy się w hotelu. Połazimy trochę po ulicach tego śmiesznego miasteczka. Zmęczymy się. Porządnie nawalimy. Zapomnijmy na chwilę, ludzie…

             Madison jak zwykle złapała mnie za słówko.

            - Zapomnieć o Diego? – Zabrzmiała dobitnie, ale bardzo cicho jak z pięciometrowej studni.

            Pokręciłem głową.

            - O smutku.

            - O smutku, słyszałeś?! – Powtórzyła za mną z nutą nadziei w głosie, że taki zabieg autentycznie może być skuteczny. Rose mlasną niezadowolony, jednak po krótkim namyśle oraz wizji alkoholowej libacji zgodził się na wszystko.

             Podjechałem autem pod jedyny market w mieście. Im wcześniej zaczniemy… tym prędzej padniemy. Miałem zamiar obliczyć dokładnie ile zajmie nam wytrzeźwienie. Jednak zdałem sobie sprawę, że to nie będzie dobra opcja. Jeżeli chciałem się rozerwać, trzeba było wyłączyć myślenie.

             Żwawym krokiem pokonaliśmy parking, słońce zdążyło już ogrzać powietrze. Przyjemne podmuchy ciepła głaskały skórę twarzy. Nie było jeszcze na tyle duszno, żeby nie dało się oddychać. Taka pogoda jest prawie idealna. Mógłbym spędzać na takiej temperaturze całe dnie. W doborowym towarzystwie tym lepiej i przyjemniej.

            - To wszystko?

             Usłyszałem głos ekspedientki, gdy skasowała nasze zakupy.

            - Poproszę jeszcze dwa opakowania papierosów. – Odpowiedziałem zamyślony.

            - Czerwone? – Skinąłem głową. – Razem dwadzieścia siedem dolarów, trzydzieści centów.

            Wyciągnąłem z kieszeni spodni mój portfel. Zapłaciłem. Madison w między czasie zapakowała zakupy do siatek, które leżały przy kasie. Po otrzymaniu reszty podziękowaliśmy mówiąc szybkie „do widzenia”.

            Rose w samochodzie od razu wyskoczył do nas z tekstem:

            - Ile zapłaciłeś? – Na co razem z Madison przewróciliśmy oczami.

            - Rozsądnie bracie, rozsądnie. Dzieląc na trzy wyszło w porządku.

            - To znaczy ile? Co tam macie? – Postawiłem jedną z siatek obok niego. Doskoczył do niej szybko.

            - Prawie trzydzieści. – Wzruszyłem ramionami. Tamtego zaczęło już burzyć.

            - Za same browary tępaku?

            Wybuchnął, co było do przewidzenia. Dziewczyna w końcu zdecydowała się zabrać głos.

            - Nie, mamy do tego dwa opakowania papierosów. A ja wzięłam jeszcze chleb, masło orzechowe z przeceny i najtańszy dżem. Chcesz umierać z głodu? – Spojrzała na niego badawczo. – Ja niezbyt. – Po chwili dodała przewracając oczami.

            Odpuścił. Zamknął na moment swoją czepiającą się wszystkiego i wszystkich jadaczkę. Grant uśmiechnęła się triumfalnie. Jednak był to tak nikły gest, że praktycznie mi umknął. Jak zawsze zarzuciła włosami, które zakryły jej połowę wychudzonej twarzy. Mimo, że Rose pałał do Madison dziwnym niechętnym uczuciem, słuchał jej. Naprawdę bardzo mnie to zastanawiało.

             Po godzinie znaleźliśmy się przy hotelu. Tamta dwójka zdążyła się jeszcze w między czasie dwa razy pokłócić. Jakbym nawet chciał podać wam powody, nie był bym w stanie. W takich chwilach po prostu się wyłączam. Jak chcą, niech się i zjedzą wzajemnie. Może w końcu zaczną rozmawiać jak normalni ludzie. Wystarczyło, że Rose coś nie tak odebrał, przeinaczył sens słów Madison. Wybuchała wojna. Pieklił się, gorączkowo wylewając swoją chorą frustrację na tą cichą i zwykle ugodową dziewczynę. Zamknąłem auto. Wynająłem pokój.

             Motel w typowym stylu. Amerykańskim. Takie przynajmniej odnoszę wrażenie. Wszystko na jednym poziomie, nie jest to budynek piętrowy. Pokoje są jakby domkami, z łazienką i miejscem sypialnianym. Po otworzeniu drzwi od razu w oczy rzucają się dwa podwójne łóżka. Telefon przy jednym z nich. Coś na kształt szafy, bądź komody. Niestety nie jestem dobry w urządzaniu wnętrz, stąd też małe pojęcie o meblach. Niewielki stolik pod oknem, przy nim dwa drewniane krzesła. Wyglądające na nowe. We wnęce po prawej stronie zaś znajduje się wejście do łazienki. Wanna. Umywalka. Kibel. Biednie. Jakie pieniądze, takie wyposażenie. Dwa ręczniki. Dywanik łazienkowy.

           - Idziemy się przejść? – Rzuciłem do obydwojga. Madison wzruszyła ramionami.

           - Chodźmy, nie mogę jej znieść na trzeźwo.

             Puściłem tą uwagę mimo uszu. Wiedziałem, że dzisiejsze, wspólne upijanie, nie będzie takie same jak dotychczas. Wszystko się zmieniło. 

        

               ~ Sporo wypiliśmy. Wszystko dookoła przyjemnie wirowało. Nie była to totalna faza, która skończy się nocnym zwracaniem żółci do miski stojącej przy łóżku. Opcjonalnie tańca z muszlą klozetową w objęciach. Najpierw zapaliliśmy trochę zielonego krzaka. Marihuana.  Była jedną z moich pierwszych miłości. Po niej była jeszcze pewna Carmen. Później narodziła się wielka miłość do samochodów. Wszelakich. Wspominałem o tym miliony razy. Hobby dla zabicia czasu. Zapomnienia, którego potrzebowałem po rozstaniu z pierwszą dziewczyną, w której byłem prawdziwie zakochany. Kolejny raz jeszcze nie przyszło mi się zauroczyć tak mocno.

                - Życie jest piękne, nie sądzisz?

                 Usłyszałem bełkotliwy głos przyjaciela.

              - Tak Diego, szczególnie po umilaczach. – Zaśmiałem się widząc jak szczerzy się głupio. Madison mnie uprzedzała. Nie pozwólcie mu pomieszać skręta z wódką. Tak to jest, gdy pijany ma pilnować nawalonego.

              W takich sytuacjach zawsze trzeźwo myślącą była ta dziewczyna. Rudy czasem wykazywał zdawkową ilość rozumu. Jemu nawet bez alkoholu trudno się zdobywać na powagę.

             - Wszystko się kręci. Jak na karuuuzeli. Ej kurwa, mogę już zejść? Kręcimy się już dłuuugo. – Przedłużył przechylając głowę w tył. Zaczął wymachiwać rękoma.

             - Madison! – Krzyknąłem. Dziewczyna niezadowolona wyszła przed dom. Widząc w jakim stanie jest Rodrigez zgromiła mnie wzrokiem. Uśmiechnąłem się jedynie głupkowato. 

             Cóż miałem powiedzieć? Wymknęło się… troszkę.

             Diego widząc Grantową od razu schował ją w swoich ramionach. Zwykle był bardzo wylewny i emocjonalny. Lubił się przytulać. Mad zawsze mówiła, że jest takim pluszowym misiem. Kiedy było jej źle, przychodziła się do niego wygadać. Poprawiał jej humor. Głaskał po włosach, czy właśnie mocno przytulał, kołysząc jak małe dziecko.

           - Jeffrey! – Tym razem to ona zakrzyknęła w moją stronę. Nie mogłem powstrzymać salwy śmiechu. Zalany Rodrigez wisiał na niej ledwo stojąc na nogach. – Debilu, nie śmiej się tylko zabierz go ode mnie.

             Pokręciłem głową. We dwójkę z Rosem wnieśliśmy śpiącego już Diega do domu. Chrapał w najlepsze. Czym prędzej opuściłem pomieszczenie. Śmialiśmy się jak najęci. To niegrzeczne, ale nie dało się powstrzymać.

           - N-i-g-d-y więcej nic mu nie dawajcie do palenia. – Zarządziła groźnie Madison.

            Spojrzałem na nią rozbawiony.

            - Wiesz, że to był jego pomysł?

             Dziewczyna wzruszyła na to lekceważąco, mówiąc: 

             - I? Nigdy więcej.

             Rose ruszył w jej stronę. Złapał ją mocno, przerzucając przez ramie. Zaczął kręcić się z biedną Mad wokół własnej osi. Zaczęła piszczeć, jednak w efekcie przekonała się do tego, sądząc po radosnym śmiechu.

            - Może Ciebie też zjaramy, to zmienisz swoją narzekalską naturę chociaż na godzinkę? – Powiedział nie przestając swoich zabaw.

            - Opuść mnie, proszę Cię. Jesteś niepoważny!

            - A przestaniesz wszystkich rozstawiać po kątach? – Osz ten przebiegły i chytry…

            - Obiecuję! – Krzyknęła. Zgodnie ze słowami rudzielca, została postawiona na nogi. 

            Przytulił ją mocno. Zatonęła w jego ramionach. Duże dzieci. ~

             - Stradlin kurwa! – Usłyszałem wrzask przyjaciela. Ocknąłem się, niechętnie „wychodząc” ze swojej głowy. Ze strefy wspomnień. – Podajże mi tą pierdoloną butelkę.

             Odruchowo spojrzałem na siatkę, która leżała obok mnie. Następnie na pieklącego się mężczyznę. Sięgnąłem do reklamówki. Dźwięk stukających o siebie szklanych butelek doleciał do moich uszu. Kojarzyłem go raczej z przyjemnymi momentami życia. 

            - Nie ma za co. – Wydusiłem, kiedy Rose wyszarpnął mi z dłoni chłodne szkło.

            Spojrzał na mnie tymi swoimi przekrwionymi, zielonymi oczyma. Zmarszczył brwi, po czym otworzył zębami butelkę, a kapsel wypluł w zarośla. Madison dopalała papierosa. 
             Zrobiło się drętwo. Napiętą atmosferę można było ciąć nożem. Ciach-ciach!

             - Gówniara, podrzuć papierosy z zapalniczką! – Zażądał nasz pan i władca.

             - Jeżeli ładnie poprosisz. – Powiedziała wypuszczając dym w jego stronę. Siedział zbyt daleko, by ten zdołał do niego dolecieć. – Ale za tą gówniarę, staruchu, nie wiem czy się skuszę.

             Od obojga emanowała zawiść. Oczy Madison były spokojne. Ja jednak wiedziałem, że ta kobieta ma ochotę rozszarpać Rosa na strzępy.

             - Jadowita żmija. – Zaśmiał się szyderczo.

             Momentalnie znalazł się nad dziewczyną. Zabrał paczkę papierosów, wyrwał zapalniczkę z drobnej dłoni Grant.

             - Drań. – Skwitowała wszystko, gromiąc go spojrzeniem.

             Sam przyglądałem się z uwagą całej sytuacji. Axl wytoczył cięższe działa. Byłem w pogotowiu.

             - Gdyby nie TY. – Zaakcentował. – Diego byłby tutaj. Ale jak zauważyłaś królowo świata – Zaśmiał się wrednie. – Nigdzie go nie widzę.

             Dziewczyna zareagowała bardzo szybko. Wstała z ziemi, na której grzała swoje miejsce już jakiś czas. Stanęła przed rozbawionym – nie do końca szczerze – rudzielcem, wyrwała mu butelkę z ręki.

             - Jesteś popierdolony. – Na te słowa Rose do niej doskoczył.

              Patrzył z wyższością na wściekłą przyjaciółkę. Wyraz jego twarzy mówił jasno: Co mi teraz zrobisz?

              Widząc zaistniałą sytuację podniosłem się z miejsca. Miałem nieodparte wrażenie, że chwila, moment, a rzucą się na siebie.

              - A Ty jesteś nikim. – Odgryzł się.

              Sekundę później nie był już taki rozbawiony. Nie zdążyłem dobiec na czas. Zawartość szklanej butelki wylądowała na głowie Willa. Piana spływała mu po niedługiej grzywce. Momentalnie odciągnąłem od niego Madison. Potrząsnąłem nią.

              - Co Ci jest, kurwa, co Ci jest?! – Krzyknąłem, ta tylko wzruszyła bezczelnie ramionami.

              Jak gdyby nic się nie działo.

              Bo przecież nic się nie stało – pomyślałem wściekły. Dla niej nic takiego, dla mnie i Rosa na pewno nie jest to „nic specjalnego”. Czułem już wcześniej, że to nie skończy się dobrze. Oczywiście resztkami głębokiej nadziei i wiary wierzyłem, że zakopią wkrótce swój topór wojenny. Tutaj niestety to nie wystarczyło.

              Wróciliśmy do hotelu, piechotą trwało to około dwudziestu minut. Wściekłość rudzielca nie miała końca. Nawet po tym gdy wziął długi prysznic, nie udało mu się wyzbyć swojego szału. Skronie pulsowały mi jak oszalałe. Chciałem to wszystko rzucić w kąt, zabrać się na stopa do najbliższego, większego miasta, by móc złapać autobus do Indianapolis. Nie miałem ochoty dłużej wysłuchiwać tych chorych kłótni.

             - Zrozum go. – Zacząłem gdy rudy zniknął nam z pola widzenia.

             - Zrozumieć jego? Kpisz, czy o drogę pytasz? – Parsknęła śmiechem.

             Spodziewałem się. Odwróciłem wzrok, szukając odpowiednich słów.

             - On… - Zabrzmiałem bardzo gardłowo. – Każdy przechodzi żałobę na swój sposób. Widzisz Will… on…

             - Pendejo.* – Przerwała mi, mówiąc po hiszpańsku. Nie lubiłem tego. Nie rozumiałem nic, a nic, kiedy z Diego zamieniali angielski, na swoje bełkotliwe rozmowy w jego języku.

            - Nie mam pojęcia co powiedziałaś, ale spróbuj go zrozumieć. – Poirytowałem się.

            - Zrozumieć go? – Podburzyła się. - Él dice que soy un asesino.** – Krzyknęła tak prędko, że nawet jeżeli znałbym odrobinę hiszpański, nie dałbym rady zrozumieć.

            Przez tyle lat uczyła się od rodziny Diego… Zdecydowałem, że tematu na dzisiaj koniec. Kładąc się obok Madison na łóżku zakręciło mi się w głowie. Przypomniała mi się jedna sytuacja, mająca miejsce zaraz po tym, gdy poznałem Diego.

                  

                ~ Miesiąc lub dwa po poznaniu Madison zostałem zaszczycony zapoznaniem z Rodrigezem. 
                   Prawdę mówiąc nie mam pamięci do dat, nieco czasu minęło. 
                   Na pierwszy rzut oka wydawał się troszkę sceptycznie nastawiony do mojej osoby. Nie wiedziałem czym jest to powodowane. Moim wyglądem, czy tym, że musi dzielić się ze mną swoją przyjaciółką. W końcu nie wiedziałem co, albo czy cokolwiek ich łączyło.

                  Gdy dziewczyna nas sobie przedstawiła na następny dzień dostałem zaproszenie. Z okazji pierwszego dnia wiosny. Ah, to teraz już wszystko jasne, jak długo minęło. Prawie cztery miesiące. 

                  Moja pamięć jest wybiórcza.

                  Miała nieco ponad 14 lat, a już wokół niej kręciła się chmara ludzi. To na pewno dzięki Diego, który miał na tamtą chwilę lat 16. Przeskoczył jedną klasę. Chodził już do liceum. Zaczynał czteroletnią naukę w szkole prywatnej. Od przedszkola rodzice go tam posyłali. Przynajmniej był pośród tych samych twarzy, to pomaga na pewno. Ale i wiele dróg przez to jest odciętych. Jak chociażby poznawanie i oswajanie się z nowymi miejscami.

                - Impreza się zaczyna! – Krzyczy ktoś o nieznanej mi barwie głosu.

                Znajdujemy się na plaży jakiegoś jeziora. Godzinę jechaliśmy ze znajomym Diega. Wcale nie widziało mi się wyjeżdżać z miasta. Domek letniskowy, prywatna plaża, czy ja jestem w innym świecie?

                Zostaję na chwilę sam z właścicielem, o ile mogę go tak nazwać. Rodrigez spogląda na mnie dziwnym wzrokiem. Robi mi się nieprzyjemnie zimno. Dotykam rękoma swoich ramion, pocierając je dla dodania otuchy samemu sobie.

                Jestem od niego starszy, a jego mina mówi – I co? Ze mną nie wygrasz. Mimo, że nie mam pojęcia o co może mu chodzić zagaduję:

               - Długo znasz się z Madison?

               Nie ma to żadnego, nawet najdrobniejszego podtekstu, jednak ten zachowuje dystans.

               - Wystarczająco długo, by stwierdzić, że mogę jej ufać. A ona może ufać mnie. – Spogląda na mnie. Mój wzrok dryfuje gdzieś nieobecny.

                - To zrozumiałe. Czuje, że traktujesz mnie nieco ozięble.

                Wzrusza ramionami, zaczynając się podejrzanie śmiać.

                 - Ozięble? – Ze zdziwienia unosi brwi. – Ja chce Cię jedynie ostrzec. Widzę, że od jakiegoś czasu kręcisz się przy cariño mío^.

                 Nie do końca rozumiem jego słowa, wplótł w swoją wypowiedź coś z obcego mi języka.

                 Zrozumiał moją nieporadność. Wyczuł, że nieszczególnie zrozumiałem jego gadkę.

                 - Posłuchaj, Madison jest cudowna. Zawsze będę bronić ją swoją piersią. Gdy ktoś wystrzeli w jej kierunku z broni, rzucę się, chociaż miałbym zginąć. Przechwycę tą kulkę. Niech by mnie ugodziła w samo serce. Wykrwawię się w przekonaniu, że ratuję ją przez złem tego świata. Comprendo?

                 Wziąłem głęboki oddech. Skinąłem głową. Wszystko do mnie dotarło. Jednak nie dałem rady pojąć skąd u niego taka agresja, od razu na wstępie.

                 Już chciałem wydać z siebie jakieś słowo, gdy „wilk” zaszczycił nas obecnością.

                Dziewczyna spojrzała na Diego, wyczuwając tą niezręczność wiszącą w powietrzu.

                - Co mu powiedziałeś? Mam nadzieję, że nie straszysz go jakimiś swoimi głupimi tekstami?

                 - A jeżeli nawet, to co? – Powiedział dumny patrząc na mnie. Przejechał sobie palcem po szyi, pokazując co będzie ze mną, jeżeli złamie jedną z jego zasad, dotyczących Madison. Chciał dać mi jasno do zrozumienia, że stąpam po cienkim lodzie.

                - Diego! – Krzyknęła na niego wściekle.

                 - Es imbécil! – Krzyknął. - Es arrogante, es presumido y demasiado inútil. – Powiedział do niej szybko. Nie załapałem nawet połowy wypowiedzianych słów.

                  - E-eso es mentira***! – Wrzasnęła oburzona. ~

________________________


*Pendejo – Tchórz.
**Él dice que soy un asesino. – Twierdzi, że jestem mordercą.
^ cariño mío - Moja kochana.
***Es imbécil, es arrogante, es presumido y demasiado inútil – Jest niegrzeczny i arogancki... zbyt pewny siebie i za bardzo ' uliczny ‘ (z niższych sfer)
Eso es mentira! – To kłamstwo!


PS: Informowałam zgodnie z zakładką "info" jeżeli nie dostałaś komentarza o rozdziale, proszę o wpisanie się tam.