Rozdział 2. ~ Dla mnie nie istniejesz.

Śmierć nie jest dobra, śmierć jest zła

Nie jest piękna.

niczym wiosenne kwiaty, piękno zachodu

prawdziwe uczucie.

Obiecanki, cacanki, umieranki.

Ze specjalnym wyróżnieniem

opuszczasz moją duszę.

Wszechobecna śmierć.

Jaguar XJS był pięknym autem. Mieliśmy przemierzyć nim dwa tysiące mil. Zauroczyłem się. Potrafiłem cieszyć oko dobrymi samochodami. Tak jak i pięknem kobiecej urody. Moje dwie słabości. Grzeczny chłopiec?  Zdecydowanie to określenie gryzło się z cechami mojego charakteru. Auta były na drugim miejscu, zaraz po środkach odurzających.

Nasza czwórka nie była typem przyjaciół wychodzących na pizzę, lub piątkowy wypad na mecz. Sport w ogóle nie wchodził grę. Prawdę mówiąc nienawidzę biegać. Ruch i świeże powietrze nie są moim konikiem. Żadnego nie uprawiam. Wychowanie fizyczne było moim koszmarem. Ogółem nauka nie szła mi zbyt dobrze. Szkoła niszczy.

Skoro już tak przenieśliśmy się w nieco odleglejszą przeszłość, pozwólcie, abym opowiedział wam jedno z ciekawszych wspomnień. Na pewno nie pożałujecie. Wiele można się będzie dowiedzieć. Zapraszam. Zabawmy się w wehikuł czasu.

(...)

Wspomnienia z dnia 5 grudnia '80.

Pamiętam dokładnie tamten dzień. Z wielu powodów. Na pewno najważniejszym było poznanie Madison. Innym zaś, ostatnie święta z moją siostrą Jasmine. Spokojnie, ona żyje. Jednak w roku 1981 opuściła rodzinne gniazdko. Wyjechała na wymianę Francuską. Miała tak dobre oceny, że przyjęli ją na stałe do tamtejszej, paryskiej szkoły. Postanowiła nie wracać po ukończeniu studiów. Zamieszkała w Europie. Poznała tam swojego przyszłego męża, Pascala. Przejmując jego nazwisko. Teraz moja kochana siostra nazywała się Varges. Mija już cztery lata od kiedy wyszła z domu. Widujemy się bardzo od tamtego czasu. Niestety nie stać nas na podróżowanie na „takie” podróże. Nie wiem. Nie jestem dobry z geografii, jednak każdy głupi stwierdzi, z niewielką wiedzą, że Europa leży bardzo daleko. Jasme przylatywała do nas na początku roku, kiedy bilety były najtańsze i w urodziny mamy. Dla niej idealnym prezentem była możliwość przytulenie swojej córki. Ojciec zawsze udawał niewzruszonego, ja jednak wiedziałem, że ten facet miał uczucia. Na pewno przeżywał wszystko, w zaciszu swoich myśli. Siostra spędzała święta ze swoim mężem w jego rodzinnej miejscowości. Do domu zaglądała tak jak wspomniałem, dopiero później. Gdy wszystkie osoby wylatujące na Boże Narodzenie wrócą, bilety są tańsze, nie ma tłoku. Jasne, że było nam przykro, święta to jednak szczególny czas. Nie trzeba wierzyć w istnienie Boga, wystarczy kojarzyć je z rodzinnymi spotkaniami.  W moim przypadku wiara była jedynie umowna. W tym wieku nie myśli się o tym, co jest po śmierci. Człowiek powołuje się na Boga zwykle wtedy, gdy ktoś z jego rodziny ciężko choruje. Śmieszą mnie takie sytuacje. Syn choruje na raka, matka biega co dzień do kościoła, błagać o jego życie.

Wracając do mojej siostrzyczki. Czasem przeżywałem jej nieobecność. Ceniłem Jasmine. Uważałem ją za autorytet. Podziwiałem. Z charakteru podobna była do naszej rodzicielki. Zorganizowana. Zawsze pewna siebie. Modnie ubrana. Umalowana. Uczesana. Obie regularnie chodziły do fryzjera i kosmetyczki, w miarę możliwości. Miała siłę perswazji, która działała nawet na ojca. Z zawodu wojskowego. Owinęła go sobie wokół palca już długo przed ślubem. Był na każde skinienie. Znając życie córeczka pójdzie w ślady matki, jej małżonek ma przejebane...

Zmieniłem temat.  Przyznaję się bez bicia. O mojej rodzinie mógłbym opowiadać godzinami. Wszyscy bardzo się cenimy. W końcu to jaki jestem, wyniosłem z domu. Przechodzę już do sedna sprawy, nie będę zanudzać.

Matka jest architektem. Zawsze przy świętach, lub innych okolicznościach, zajmuje się wystrojem tutejszego centrum handlowego. Tamtym razem przyszło jej zrobić główną wystawę. Co roku na parterze odbywają się spotkania z przebierańcem - Mikołajem. Dzieciaki sadza się na jego kolanach, a one opowiadają co chciałby w tym roku dostać pod choinkę. Jako architekt miała o tym wszystkim pojęcie. Poprosiła mnie o pomoc. Często kręciło jej się w głowie, przy stawaniu na stołku, a tam miałaby wchodzić na drabinę. Strach myśleć co stałoby się jakby spadła. Właśnie w taki sposób przyszło mi poznać Madison.

- Jeffrey chodź tutaj, stań proszę na stołek i zawieś gwiazdę na choince. Jesteś wyższy.

Kobieta uśmiechnęła się w moją stronę. Bez oporów wskoczyłem na podwyższenie, by za chwile ukoronować pięknie ustrojone zielone drzewko, błyszczącą ozdobą. Zlazłem ze stołka, odstawiając go na bok, aby nie plątał się pod nogami. Stanąłem w dalszej odległości, by móc dokładnie obejrzeć efekty naszej wspólnej pracy. Była ogromna. Włączyliśmy światełka. Powalająca. Sam zawsze uwielbiałem patrzeć na kolorową, podświetloną choinkę. Symbol.

- To jeszcze nie koniec. - Zaśmiała się.

Pokręciłem głową. Byłem szczęśliwy, dobry humor udzielał się wszystkim wokół. Następnym zadaniem było powieszenie wyciętych z papieru liter "Merry Christmas" na tablicy wiszącej nad siedzeniem - jeszcze nieobecnego - Mikołaja. Tym razem nawet najwyższy stołek nie byłby w stanie wynieść mnie aż tak wysoko. Wspiąłem się więc na drabinę. Matka podała mi potrzebne przybory do przyczepienia napisu. Sama gdzieś zniknęła. Zdałem sobie z tego sprawę w momencie, gdy na moje pytanie odpowiedział całkowicie nieznany mi głos.

- Prosto?!

- Jak od linijki. –Usłyszałem słodki, dziewczęcy, roześmiany głos.

Odwróciłem się delikatnie. Nic jednak nie zobaczyłem. Schodek po schodku schodziłem na ziemię. Z ostatniego zeskoczyłem. Rozejrzałem się dookoła. Ujrzałem dziewczynę. Na oko miała 15 lat. A więc wyglądała na dwa lata więcej. To była Mad. W tamtej chwili oczywiście nie zdawałem sobie z tego sprawy. Była dla mnie obcą dziewczyną. Nieznajomą. Speszyła mnie sytuacja w jakiej się znaleźliśmy.

- Wybacz, myślałem, że... Moja mama gdzieś zniknęła, pomagam jej.

Odruchowo rozglądałem się dookoła. Nie chciałem wyjść na debila gadającego do siebie. Nigdzie jej nie było. Mamo, dlaczego mi to robisz? Tak, dokładnie to pamiętam. Chciałem zapaść się pod ziemie.

- Wiem. – Prychnęła śmiechem. Poczułem się jeszcze gorzej. - Uciekam. Zobaczę efekty jutro.

Puściła mi oko po czym poruszyła głową, by włosy opadły na jej twarz. Mimowolnie uniosłem kącik ust w górę. Gdy zaczynałem się rozluźniać, ona chciała uciec.

- Poczekaj… - Poprosiłem. Dziewczyna mruknęła coś na kształt „hm?” - Powiesz mi jak masz na imię?

- Madison.

Skinęła głową. Zdradzając mi swe imię.

- Czy to możliwe, że chodzimy do jednej szkoły? Wydaje mi się, że gdzieś już Cię widziałem.

Podrapałem się po głowie. Znajoma mi już dziewczyna roześmiała się, co znów wywołało we mnie dziwne zawstydzenie. W tamtej chwili wróciła moja matka. Wołając głośno „Jak pięknie powiesiłeś, o, znajoma?”. Wtedy moje policzki przybrały różowy kolor. Czułem. Madison jedynie zachichotała i powiedziała:

- Może.

I uciekła, tak jak mówiła.

 (...)

W tamtym momencie pierwszy raz rozmawiałem z panienką Grant. Przedstawiła mi się. Kolejne spotkania miały miejsce w szkole. Podszedłem do niej, na przerwie obiadowej. Przysiadłem obok przy stoliku. Jej koleżanki mało nie zleciały z krzeseł. Zdziwiły się. Bardzo. Trzymałem się z bandą punków. Rzadko zadawaliśmy się z kimś, z młodszych klas. Każdy chodził na czarno. W skórzanych kurtkach. Połowa miała kolorowe włosy, postawione na żel. Mieliśmy swoje ustalone miejsce w stołówce, przy którym siadaliśmy. To były ciekawe czasy. Czasem za nimi tęsknię. Chociaż niewiele się zmieniło.

Po pewnym czasie widywaliśmy się regularnie. Po lekcjach spotykaliśmy się przed budynkiem, by wrócić razem do domu. Nieistotne, że mieszkałem w innej części miasta. Oczywiście nie od razu się do mnie przekonała. Pierwszym razem, po zjedzeniu obiadu, namówiłem Mad, sam nie wiem jakim cudem, do zerwania się z zajęć. Obojga nas czekały jeszcze cztery długie lekcje. Poszła. Z wielkimi oporami, ale zgodziła się. Nie wiem, czy to był z jej strony przejaw głupoty? A może szaleństwa? Iść w nieznanym kierunku, z nieznajomym chłopakiem, po zerwaniu się ze szkoły. Ryzyk fizyk, raz się żyje nie? Brzmi niebezpiecznie.

W tamtym czasie również niewiele mówiła. Tyle tylko, że często śmiała. W ostatnich dniach nie zrobiła tego ani razu. Jak tak teraz myślę, brakuje mi tego radosnego dźwięku.

Dzięki niej poznałem Diego. Mieszkali niedaleko siebie. Znała go piętnaście lat. Rodzina Rodrigez przeniosła się do nas z Phoenix. Nie widywaliśmy go w szkole. Ojciec zapisał każde z dzieci do prywatnej. Mocno cisnęli na edukację. Chcieli zapewnić dobre wykształcenie swoim pociechom. Zawsze myśleli przyszłościowo. Już przy narodzinach snuli daleko sięgające scenariusze. Czy pójdą na studia medyczne, a może prawnicze? Założą swoją kancelarie, a może będą pracować w stanowym szpitalu? Wykreowali im całe życie. Nie miałem wątpliwości, w taki sposób przejawiali swoją troskę. Kochali dzieci. Czasami zazdrościłem Rodrigezowi pieniędzy. Mieszkał w olbrzymim domu. Zawsze dostawał to, czego chciał.

Za to matka Madison, nie interesowała się nią, nawet w najmniejszym procencie. Jednak na życiorys tej dziewczyny przyjdzie jeszcze czas. Wróćmy do chwili obecnej. Na wspomnienia mamy jeszcze mnóstwo czasu. Nie mogę opowiedzieć wszystkiego na raz.

(...)

Kobieta rzuciła krótkie "idę się wykąpać", znikając z pola widzenia. Postanowiłem więc, pod jej nieobecność, porozmawiać z przyjacielem.  Gapił się ślepo w ścianę przed sobą. Miałem wrażenie, że trwa w jakimś dziwnym, nieopisanym transie. Telewizor cicho zrzędził w tle. Nie oglądał. Marnował energie, zupełnie niepotrzebnie ciągnął prąd. Sięgnąłem po pilota. Wyłączyłem go. Mężczyzna ocknął się ze swojego stanu. Spojrzał na mnie w tak dziwny sposób... Poczułem się mały jak palec.

- Koleś i tak nie oglądałeś.

Wzruszyłem ramionami, tamten jedynie prychnął niezadowolony. Zachowuje się jak obrażony dzieciak, co jest kurwa? Niby dorosły facet.

- Chuj Cię to, co robię, oraz to, czego nie robię.

Wycedził przez zęby. Przechylił do granic zieloną butelkę piwa. Wypił resztkę, podnosząc się z krzesła. Chciałem się roześmiać. Bawiła mnie taka postawa. "Mam muchy w nosie, nie ruszaj mnie, bo dostaniesz w ryj."

- Nie idź nigdzie, mam zamiar z Tobą porozmawiać. - Wiedziałem, że moje słowa zrozumie po swojemu, dlatego szybko dopowiedziałem. - Dopóki Mad tutaj nie ma.

Jego twarz przyjęła blady kolor. Wykrzywił usta w krzywym, złośliwym uśmieszku.

- Ta dziewczyna dla mnie nie istnieje. – Przeszedł dwa kroki w przód, po czym dodał odwracając się. - Zrozumiano?

Poczułem, że złość dosłownie się we mnie gotuje. Nie mogłem pojąć jak można być takim kretynem. Mój najlepszy kumpel jest chorym skurwysynem. W między czasie wspomniany debil wyszedł do kuchni. Zgadywałem, że po kolejne piwo. Liczyłem wolno do dziesięciu. Doszedłem do liczby 7, gdy ten pojawił się w drzwiach. Jak gdyby nigdy nic wypijał kolejną butelkę taniego piwa.

- Powiedz mi, dlaczego zachowujesz się jak dzieciak. Co ona Ci zrobiła? Co ja Ci zrobiłem? - Spojrzałem w stronę mężczyzny, podnosząc się z krzesła. Nie odpowiadał.

Udawał, że nie istnieje. Jak grochem o ścianę. Czyż to nie jest zachowanie typowego dziesięciolatka? Postanowiłem uderzyć w najczulszy punkt.

- Kiedyś jednak dla Ciebie istniała, grając główną rolę, w Twoim zajebistym życiu. Nagle przestała?

Piłka w grze. Momentalnie odsunął szkło od ust przekręcając łeb w moją stronę. Jak za chwilę jego pięć nie spotka się z moją twarzą, będzie idealnie. Obserwował mnie, to przerażające. Miał taki świdrujący ten swój wzrok. Przeszywał na wskroś. Już otwierał usta, bym mógł cokolwiek się dowiedzieć... Gdy do pokoju weszła nasza Mad. Zakląłem pod nosem uderzając się otwartą dłonią w czoło.

- Gówno Ci do tego, zjebańcu. Nic Ci nie powiem.

Rzucił prędko. Chciałem coś powiedzieć, jednak w tamtym momencie, widziałem już jedynie plecy tego kretyna. Dziewczyna podeszła do mnie, łapiąc kurczowo mój nadgarstek. Objęła go dokładnie swoimi zimnymi palcami.  Spojrzałem na nią wymownym spojrzeniem. Wiedziałem, że przysłuchiwała się naszej rozmowy.

- O co chodzi, dlaczego się kłócicie? Powiedz mi. - Próbowała szeptać, w miarę powstrzymując swoją złość.

Wziąłem głęboki oddech przyciągając ją w miarę bliżej siebie.

- O nic nie chodzi, dlaczego nie poszłaś się kąpać?

Nie dała za wygraną. Wyciągnęła mnie z domu. Zaczęła wrzeszczeć. Pierwszy raz w życiu widziałem ją tak wściekłą. Wymachiwała rękoma. Gotowało się w niej z wściekłości. Nie rozumiałem początkowo skąd jej się to wzięło. Przecież nic nie zrobiłem. A na pewno nie czułem, że miała powody do takiej agresji.

- On dla mnie nie istnieje.

Powiedziała na koniec, brzmiała tak smutno. Czułem, że słowa więzły w jej gardle, nie pozwalając na wypowiedzenie. Dejavu, co? Skurwiel mówił to samo. Nie rozumiałem co jest grane. Nasz najlepszy kumpel zmarł, a oni postanowili toczyć między sobą wojnę?

(...)

Podczas drogi do Phoenix.

Każde z nas miało mnóstwo czasu, dla własnych myśli. Jak już wcześniej wspomniałem, rozmowy były ograniczone do minimum. Siedząc na tylnym siedzeniu mogłem spokojnie podziwiać uroki naszego pięknego kraju. Może to kompletny banał, ale uwielbiałem przyrodę. To prawda, wcześniej wspomniałem, że świeże powietrze to nie dla mnie. Jeżeli ma być to bieganie, to zdecydowanie takiej formy spędzania czasu w plenerze bym nie zniósł. Gdy mowa o spożywaniu czegoś na łonie natury, czy to alkoholu, czy jedzenia, jestem jak najbardziej zainteresowany. Oczywiście z procentami we krwi ciężko jest omijać wystające korzenie drzew, w lesie, albo trzymać równowagę w nierównym terenie. Tutaj jednak nie ma niczego nadzwyczajnego. Wszystko ma swoje plusy, jak i minusy. Taka jest oczywista kolej rzeczy.

Zawsze gdy wybieram się gdzieś dalej, mam ochotę wszystko obfotografować. Każdy nawet najmniej oryginalny  zakątek. Pojedyncze drzewo, czy żerujący na nim mech. Zachód słońca, a może i wschód? Czasem jestem dziwnym człowiekiem. Potrafię jednak cieszyć oko czymś, co dla kogoś innego może być niczym szczególnym. W tym też jest jakiś urok. Nie wszyscy mają taki zmysł. Mnie nie potrzeba drogich aut, żebym poczuł satysfakcję. Dla mnie każdy samochód jest piękny. Tak samo natura. Bezkres oceanu. Ogrom gór. Dzicz lasu równikowego. Piękno promieni słońca, odbijających się w tafli jeziora. Szum lasu. Zapach deszczu. Błyskawicę podczas burz.

Gdybym kiedyś miał okazję przykuć się do jakiegoś drzewa, które chcieliby ściąć, żeby postawić parking, uwierzcie, zrobiłbym to! Siedziałbym na nim tygodnie, jeżeli istniałaby taka potrzeba. Jestem melomanem piękna.

Około godziny dwudziestej trzeciej postanowiłem, że zatrzymam się gdzieś na noc. Co prawda oboje spaliśmy na zmianę z wartą przy kierownicy. Mimo wszystko jestem na tyle przezorny, że obawiam się wielu scenariuszy. Chociażby zaśnięcia za kółkiem. Akurat trafiliśmy na niezły motel.

- Powinniśmy odpocząć.

Rzuciłem zatrzymując się na parkingu. Wyłączyłem silnik, wyciągając klucze ze stacyjki. Madison w mgnieniu oka opuściła samochód. Zatrzaskując z całą siłą drzwi od strony pasażera... Miałem wrażenie, że właściciela bryki zaraz chuj jasny strzeli.

- Co za suka. - Stwierdził zdenerwowany. Pokręciłem głową zdegustowany.

Miałem ochotę przywalić mu za to w twarz. Najchętniej zostawiłbym ich tutaj we dwoje, zdanych jedynie na siebie.

 Wysiedliśmy z auta. Na szczęście był wolny pokój. Stosunkowo niedrogi. Nasz zysk.

Po otrzymaniu klucza, podjąłem się nieciekawego zadania. Chciałem porozmawiać z naszym nerwusem. Jestem wytrwały w swoich postanowieniach. Przysięgam, kiedyś mnie to zgubi. Ktoś mnie za to zamorduje. Dociekliwość i włażenie w dupę. Ma ktoś wazelinę?

- Powiedz mi do jasnej cholery o co Ci człowieku tak naprawdę chodzi? - Zacząłem bez owijania w bawełnę. Bo i po co?

Zainteresowany jedynie spojrzał na mnie kątem oka. Po czym totalnie olewając ruszył przed siebie. Zagotowało się we mnie. W sekundzie znalazłem się obok niego. Nie wiem co we mnie wstąpiło. Pchnąłem mężczyznę w stronę ściany. Na której w efekcie wylądował. Ocknął się, patrząc na mnie naprawdę zdziwionym spojrzeniem. Zszokował go taki obrót zdarzeń.

- Odpierdol się, dobrze? – Krzykną.

Ja jednak dalej drążyłem. Mężczyzna otrzepał się wręcz teatralnie z drobinek niewidzialnego kurzu, by w końcu przemówić, na temat:

 - O nią chodzi. Zabiła mi przyjaciela, spierdalaj!

Tym razem to mnie dosłownie ścięło z nóg.

Już chciałem coś powiedzieć. Stanąłem jak wryty. Z szeroko otwartą gębą. Przez głowę przelatywały mi setki myśli. Jak to zabiła? Madison? Ten człowiek, który nawet przeklinać nie potrafi? To była chyba jakaś kpina. W co on grał, oboje, co robili? To jakieś przedstawienie? Ukryta kamera? Mam pomachać? Nie wiedziałem co mam myśleć… Chcą zrobić ze mnie obłąkanego?

- Co, zdziwiony? Pani idealna nie jest już takim aniołkiem? - Zaśmiał się krótko. Ironicznie. Szyderczo. Przeszły mnie nieprzyjemne ciarki. - Zejdź mi z oczu patałachu. Mam ją, jak i Ciebie głęboko w dupie.